ایمپلنت نگهدارنده دست دندان مصنوعی

ایمپلنت نگهدارنده دست دندان مصنوعی نوعی از اوردنچر (over denture) است که عامل ثابت و گیر دست دندان به فک بیمار، ایمپلنت های کاشته شده در فک میباشند.

این ایمپلنت ها موقعی بکار میآیند که استخوان فک بیمار تحلیل رفته وگیر دست دندان بقدری کم است که مانع غذا خوردن وحتی صحبت کردن شخص میگردد.

البته این تحلیل استخوان نبایستی در حدی باشد که استخوان کافی جهت جایگذاری ایمپلنت موجود نباشد.
ایمپلنت نگهدارنده دست دادن غالباً جهت فک پایین در نظر گرفته میشوند چرا که دست دندان فک پایین بیماران لق است و مزاحمت ایجاد میکند و این اتفاق برای فک بالا به ندرت پیش میآید هرچند این روش درمان جهت هر دو فک امکان پذیر است.

این نوع درمان به بیمارانی توصیه میشود که اولاً تحلیل استخوانشان مانع ثبات دندانهای مصنوعیشان است و دوماً از لحاظ هزینه توانایی پرداخت هزینه درمان پروتز ثابت متکی به ایمپلنت را ندارند ( این درمان نیاز به تعداد بیشتری ۸-۶ ایمپلنت برای هر فک دارد).

دو روش برای ایجاد گیر توسّط ایمپلنت برای دندان مصنوعی وجود دارد : بال اتچمنت و بار انچمنت انجام جراحی جهت دو روش یکسان است آنچه تفاوت میکند نحوه سوار شدن دست دندان رو امپلنتهاست برای هر دو روش حداقل تعداد ایمپلنتهای مورد نیاز ۲ عدد میباشد.

بال اتچمنت : هر کدام از ایمپلنتهای کاشته شده در فک توسّط قطعهای دیگر که روی ایمپلنت بسته میشود به پروتز (دست دندان) اتصال مییابد در اغلب موارد این قطعه رابط به شکل گوی میباشد و اصطلاحاً مانند دگمه های زیرورو به حالت نرینگی در مادگی که در پروتز کار گذاشته شده قرار میگیرد و با ایجاد یک صدای کلیک باعث اتصال و ثابت پروتز به ایمپلنت میشود.

البته این حالت نر و مادگی میتواند برعکس هم باشد یعنی قسمت نرینگی در پروتز و قسمت مادگی در ایمپلنت قرار گیرد.

بارانچمنت : یک میله فلزی باریک (بار) متصل کننده ایمپلنتهای قرار داده شده در فک میباشد. دست دندان توسّط کلیپسی که در آن تعبیه شده به قسمت بار یا همان میله فلزی اتصال مییابد.